Grigori

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Grigori (grec. ἐγρήγοροι egrḗgoroi, hebr. irim – „obserwatorzy”) – według apokryficznych Ksiąg Henocha i Księgi Jubileuszów są to upadli aniołowie. Jako aniołowie zostali zesłani na ziemię przez Pana, by opiekować się ludźmi. Ostatecznie zawiedli jednak zaufanie Stwórcy, płodząc potomstwo z ludzkimi kobietami (nefilim), co według niektórych interpretacji opisuje Księga Rodzaju (Rdz 6,1-4). Grigori wyjawili ludziom wiele zakazanych przez Boga praktyk (np. wyrób broni i kosmetyków, sztuki magiczne). Karą za ich występki było zesłanie do Gehenny (Jud 1:6), co oznaczało degradację w anielskiej hierarchii – uznanie, iż są równi demonom. Księga Henocha mówi, że owocem związków grigori z ludzkimi kobietami byli nefilim zwani też gigantami. Zgodnie z tą księgą grigori jest ponad dwustu, choć opisuje ona tylko kilku z ich przywódców.

Grigori w tradycji hebrajskiej[edytuj | edytuj kod]

Synowie boży, jak nazwano ich w Starym Testamencie i jego apokryfach, ujrzeli śmiertelne kobiety. Złożyli przysięgę, że je poślubią i spłodzą z nimi potomstwo. Dwustu aniołów na czele z Szemihazą zstąpiło na ziemię na Argis, szczyt góry Hermon (góra otrzymała nazwę na pamiątkę przysięgi złożonej przez aniołów). W Księdze Henocha zostały wymienione imiona dowódców Grigori: Szemihaza, Urakiba, Kokabiel, Tamiel, Ramiel, Daniel, Ezekiel, Barakiel, Asael, Armaros, Batriel, Ananiel, Zakiel, Samsiel, Sartael, Turiel, Jomiel, Araziel.

Wybrane przez siebie kobiety upadli aniołowie nauczyli czarów i zaklęć. Apokryfy przekazują informacje o umiejętnościach poszczególnych grigori:

  • Azazel przekazał ludzkości wiedzę o kowalstwie i jubilerstwie oraz o sztuce malowania ciała,
  • Amezarak nauczył ludzi zaklinania i zielarstwa,
  • Armaros sztuki przeciwstawiania się magii,
  • Barakiel przekazał wiedzę o astrologii,
  • Kokabiel wykształcił złowieszczów,
  • Tamiel zaś astrologów,
  • Asradel wyjawił tajemnice Księżyca[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Apokryfy Starego Testamentu, oprac. R. Rubinkiewicz, Warszawa 2000, s. 145, 146. ISBN 83-7146-142-9.